برچسب: بسیج

اگه زندگی ای که اونا دارن می‌کنن جهاده، زندگی ما یه بازی ساده است… به خودمون بیایم!

بسم الله الرحمن الرحیم
قرار بود دیشب اتوبوس اوکی شه. ولی نشد و امروز صبح باید راه میوفتادیم. کلا لحظه الوداع سخته. نه اینکه خیلی خوش گذشته باشه ها، نه فقط می‌خوام بگم تو هم وقتی می‌دیدی که یه عده‌ای آدم نه ترس دارن و نه خستگی روحی دارن و یه سریاشون قطع به یقین شهید زنده‌اند برای تو هم دل کندن از اون آدما و اون فضا سخت می‌شه. (موقع خداحافظی با بغض گفتم: «یهو مارو ول نکنی بریا…» و در آغوش گرفتمش 🙂 )
همه چیو جمع و جور کردم، همه کانکس اینارو تحویل دادم و راه افتادیم. از همون موقع سوار شدن معلوم بود که راننده اتوبوسه می‌خواد اذیت کنه. بزرگ‌ترین اشتباهم این بود که همون اول پول رو دادم. اگه نمی‌دادم در طول مسیر انقدر گستاخانه باهامون رفتار نمی‌کرد. جدای دروغ‌هایی که می‌گفت، یکی از بچه‌هایی که قرار بود همراه ما باشه جا مونده و براش پنج دقیقه‌هم صبر نکرد و چند ده کیلومتر اون ورتر سوارش کرد. وقتی ازش می‌خواستیم که بزنه کنار چه برای نماز یا هرچیز دیگه‌ای (حتی با اینکه به صورت دربست گرفته بودیم) باز امتناع می‌کرد و حتی ۳ تا مسافر اضافه هم سوار کرد. کلا این اتوبوسی‌ها اذیت می‌کنن مگر اینکه خلافش اثبات بشه.
آذوقه برای یک روز کامل آماده کرده بودم و از قرارگاه گرفته بودم. راه بندون به خاطر برف داشتیم. راه ۱۰ ساعته رو حدود ۱۵ ساعت تو راه بودیم و خداروشکر جاده‌ها کاملا بسته نبود. خلاصه اینکه حواسم به اتفاق خیلی بد افتادن بود. و خدا مارو نجات داد که چیز خاصی نشد!
حدود ۴۰ تن از قرارگاه گرفته بودم ولی جوشونده نبود. یه رستوران توی راه پیدا کردیم و ۱۰ هزار تومن دادم که بجوشونتشون (به نظرم گرون بود). بچه‌ها می‌خواستن توی طبقه‌ی بالای اون جا نماز بخونن ولی اونا اجازه ندادن. وقتی بچه‌ها رفتن تن‌ها رو بهشون دادم و با شوخی و خنده ازشون تخفیف گرفتم یه کم. وقتی همه‌ی تن ها رو گرفتم و گفتن اینا فاسدنا، برای مناطق زلزله‌زده هستن. براشون توضیح دادم که گروه ما برای چی اومده و چی کار کرده. وقتی نزدیک در خروج شدم که برم یکیشون منو صدا زد و تنی که جا مونده بود رو بهم داد. خجالت زده بود. فکر کنم از کاری که کرده بود و اجازه‌ای که نداده بودن شرمنده بودن. لبخندی زدم و یا علی گفتم و خارج شدم!

بسم الله الرحمن الرحیم
امروز برای هماهنگ کردم اتوبوس رفتیم شهر سرپلذهاب (بله، گویا باید چسبیده به هم باشه اصلا!)، اون جوری که راننده‌مون داشت می‌گفت، عموم شهرهای بزرگ دست دولته و عموم روستاها هم دست سپاه. وضع شهرها خیلی داغونه و هنوز مردم توی چادر زندگی می‌کنن ولی روستاها اکثرا (برای روستاهای اطراف ما، تماماً) به ساکنین کانکس داده شده و الان تو فاز درست کردن خونه دائمی هستند. واقعا بی‌روحی و بی‌خانمانی توی شهر مشهود بود. چادرها تو پارک‌ها برافراشته بودند و مغازه‌ها هم کم و بیش پر و باز بودند.
یه مورد جالب وضع خونه‌های مسکن مهر بود. ستون‌ها تماما سالم و عموم گچ کاری‌های سقف سالم مونده بودند. ولی همه‌ی دیوارها رو تخریب کرده بودند که دوباره بسازند. یعنی اگه کسی اون تو بود نمی‌مرد و چیزی روش خراب نمی‌شد. یعنی واقعا استفاده سیاسی از این سازه‌ها واقعا کاشتن تخم لق سیاسی بود!
توی راه که بودیم به ما از دور یه شکافی رو نشون داده بودن که می‌گفتن یکی دو کیلومتر طول و صد متر ارتفاع داره. شکاف روی کوه از دور معلوم بود. زلزله گویا خیلی سهمگین بوده که کوه رو شکافته. می‌گفتن با ماشین از سر پل حدود ۲۰ دقیقه راهه تا برسی بهش. می‌خواستیم با پهپاد ازش فیلم بگیریم ولی وقتی فهمیدیم دوره بی‌خیالش شدیم!
وقتی برگشتیم قرار گاه با آقای شجاع که معاون لشگر ۲۷ سپاه بود نشستیم و صحبت کردیم. نکته‌های جالبی گفت که خلاصه‌شون رو می‌گم:
– سعی کنید در بحث فعالیت گروه جهادی به این ترتیب عمل کنید:
اول و عمدتا فرهنگی
عمرانی به عنوان راه ارتباط گیری
پزشکی برای حل مشکل واقعی و محرومیت مردم منطقه
جمع آوری کمک مردمی برای کمک به منطقه
– سعی کنید که کار بچه‌هارو متناسب با مهارتی که دارن پخش کنید که احساس مفید بودن بکنند. اگه بچه‌ها این احساس رو نداشته باشن خسته‌ی روحی و فکری می‌شن. در رفتن این احساس سخت و هزینه بره. اگه فقط خستگی جسمی باشه با یه دوش حل می‌شه و فرداش باز با انرژی ادامه می‌دهند ولی اگه خستگی جسمی نباشه درست کردنش راحت نیست. پس ازش پیشگیری کنید و باعث افزایش بهره‌بری بشید.
– سعی کنید گروه رو با پروژه تشکیل بدید و از صفر تا صد یک یا چندتا پروژه رو خودتون به دست بگیرید. این هم برد رسانه‌ای داره و هم تاثیرش خیلی بیشتره. اینجوری بیشتری می‌تونید از پتانسیل دانشگاه و اعضای گروه استفاده کنید. در آخر شما یه خونه دارید که نه تنها اعضای گروه به درست شدنش کمک کردن بلکه می‌تونن همه‌ی دانشگاه کمک کنند، از استادش برای بحث مالی بگیر تا دانجشوی عمرانش و …
شب، عموم افرادی که پروژه‌های عمرانی داشتن توی مقر فرماندهی جمع شده بودند. داشتم با معاون درمورد برگشت حرف می‌زدم که بقل دستیش (آقای لباف یا لبافی نامی) گفت که دکتر معتمدی رو می‌شناسه و شماره‌اش رو داره. بهش زنگ زد و گفت که گویا بچه‌ها فردا پس فردا انتخاب واحد دارن. آقای معتمدی هم که این حرف‌ها رو شنید به آقای لباف گفت فردا براش یک پیامک یادآوری بفرسته که ببینه چه کاری می‌تونه بکنه. ولی آقای شجاع که مکالمه رو اینجوری دید به آقای لباف گفت که زشته اینجوری گفتن و فقط تشکر کن و بگو انشالله این رویه ادامه داشته باشه. ایشون هم سریع مسیر رو عوض کرد و همین رو گفت. به نظرم با توجه به داستان‌هایی که در مورد دانشگاه و این اردو داشتیم (من جمله مصاحبه فرمانده بسیج با فارس ) باید خیلی خجل شده باشه. حقشه اصلا! دهنمون رو مسواک کرد این دانشگاه در تمامی ابعاد 😐
شب قبل رفتن با فرمانده‌ی لشگر ۲۷ (آقای اسداللهی) هماهنگ کردیم که بیاد برای بچه‌ها صحبت کنه. ایشان هم نکات جالب به علاوه‌ی کلی خاطره از جنگ و سوریه گفت که خلاصه و منتخب‌هاش رو اینجا می‌گم:
– همواره ثابت قدم باشید و کارتون رو منوط به کار دیگری نکنید. امام اومد و گفت ما مامور به وظیفه‌ایم نه مامور به نتیجه. و در جای دیگری هم گفت حتی اگر یک خانه هم در این کشور سالم باقی نماند من به مبارزه با استعمار ادامه خواهم داد. حاشیه را رها کنید و برای برپایی عدل بکوشید!
– این زلزله با زلزله‌های گذشته که در جمهوری اسلامی رخ داده‌است فرق داشت. این زلزله باعث شد که همه دور هم جمع بشوند. همه‌ی نهادها و قشرهای مردم با هر سلیقه و ایده‌ای. همچنین باعث شد کاستی‌های گذشته‌ی حکومت و محرومیت‌هایی که قبلا این منطقه داشته‌است به بهانه‌ی این زلزله جبران شود.
– ما گروهی رو برای اعزام به سوریه آموزش میدیم. اگه بفهمیم هدف کسی صرفا شهادته اون رو اعزام نمی‌کنیم و در عین حال میگیم که اگه امیدی برای برگشتن دارید، نرید سوریه. (این جمله خیلی حرف داشت، نشون میده چقدر نیت اهمیت داره و چقدر اخلاص و عبد بودن برای خدا می‌تونه زیبا تجلی پیدا کنه!)

بعد از گفته‌های سردار، دور هم جمع شدیم و جلسه‌ی پایانی رو گرفتیم. بعضی از بچه‌ها نقدهای جالب و به جایی رو داشتن:
– دورهمی‌هامون و برنامه‌های تفریحی و فرهنگی توی اردو کم بود. کلا هویت گروهی به سختی شکل گرفته بود و بیشتر اون هویت حول کانکس اسکان و پروژه‌ها شکل گرفته بود تا خود گروه جهادی و این اردو. البته من چندبار پیشنهاد بازی و اینا دادم ولی بچه‌ها خسته‌تر از اونی بودن که پایه باشن.
– برنامه‌ی فرهنگی توی روستا نداشتیم. البته این هم علت‌های زیادی داشت. اولا قرارگاهی که ما توش بودیم خیلی عمرانی و ساخت و سازی بود. در واقع هویت و اعمال گروه خیلی وابسته به کارهای قرارگاه بود. دوما اینکه نیرو کم داشتیمو سوما اینکه کار فرهنگی تو روستا اگه بخواد قوی باشه نیازمند شناسایی حرفه‌ای‌تر و تشکیل جلسات متعددی هست که باید از حداقل یک ماه قبل اردو برگزار بشه که نشد و ما هم عطاش رو به لقاش بخشیدیم.
– نیازمند ساز و کاری هستیم برای نگه داشتن این هویت و نزدیکی بیشتر بچه‌های اردو به هم. فعلا گروه تلگرام هست ولی شاید کافی نباشه.
– یکی از پیشنهادهایی که داده شد این بود که ما فضای کاریمون رو فراتر از کار عملگی و عمرانی بکنیم. مثلا ارتباط گیری با روستاییان و حتی چایی خوردن توی خونه‌هاشون و معرفی خودمون که کی هستیم و برای چی اومدیم کار کنیم خودش خیلی تاثیرگذاره و برکت داره. یعنی این کار عمرانی بهانه‌ای بشه برای این تاثیرگذاری و دلگرمی داده به مردم. مردمی که از بیرون بهشون القا می‌شه که حکومت شمارو فراموش کرده و نداهای استقلال طلبانه سر می‌دهند ولی ما میتونیم این فضا رو بشکنیم و مثال نقض باشیم براش.
– پیشنهاد شد عید هم بیایم همین منطقه 🙂
– کار رسانه‌ای نداشتیم و باید از گروه و کارهامون مستندسازی‌ای شکل می‌دادیم که اتفاق نیوفتاد به دلایلی که ذکر شده بود. ولی جای خالیش حس می‌شد.
– کاشکی همگی نمازجمعشون رو می‌رفتیم. حتی اگه به خاطر زبون و لحجشون خیلی هم نمی‌فهمیدیم.
– قضا شدن نماز صبح‌ها برکت رو از گروه می‌بره. عموما بچه‌ها دقایق آخر نماز می‌خوندند. البته تشکر می‌کنم از علی یوسفی که به عنوان پلیس خوب عمل می‌کرد و به نرمی بچه‌ها رو از خواب بیدار می‌کرد. البته اگه دیر می‌شد من و بصیر به عنوان پلیس‌های بد به زور بیدارشون می‌کردیم. حتی یه بار علی با جدیت جلوی منو برای بیدار کردن بچه‌ها گرفت و حتی یه بار برای بصیر به خاطر بیدار کردنش جشن پتو گرفتن.
– عده‌ای از بچه‌ها هم جو بی‌ادبی رو تا حدی تزریق کرده بودند به گروه… خوب نیست دیگه!
– و اما از نکات مثبت میشه به این اشاره کرد که بچه‌ها سر کارهاشون واقعا چیز یادگرفتن. مثل: جوشکاری، پمپاژ سیمان، icf و …

چون دیدم به قول میلاد دارم شبیه دخترای ۱۵ ساله وبلاگ می‌نویسم تصمیم گرفتم که انقدر نگم : امروز رفتیم فلان جا و فلان شد. یه کم عمیق‌تر هم بد نیست. ما یه مفهومی رو برای بچه‌ها تعریف کردیم به نام سوپرایز و در ادامه‌ی حرف آقا مفتخری که یه روز نصیحت گونه گفت: «ببین، وقتی می‌خوای از چند نفر کار بکشی و مدیریتشون کنی، به خورد و خوراکشون حسابی برس» (البته خورد خوراک معنوی دیگه :)) ولی حالا مادیش رو بچسبیم ) ما هم سعی کردیم که تقریبا هر شب یا صبح برای اونایی که شام اینجا رو نمی‌خورن یا سیر نمی‌شن یه چیز مجزایی تهیه کنیم. مثلا همیشه حلواشکری و تن ماهی در چنته داریم، یه شب دلستر دادیم، امشب پفک دادیم، یه صبحی تیتاپ دادیم و … هرچند شاید خیلی سوپرایز به نظرتون نمیاد ولی واقعا در شرایط غذای جیره بندی و کم و بدتر از سلف واقعا انرژی بخشه. یه بنده خدایی هست اینجا به نام شیخ الاسلام که … (واقعا آدم مرموزیه، خفنه‌ها ولی خودش می‌گه که معلم دبستانم، بعد فکر کنم پاسداره، ولی مسئول انباره، شایدم … ) ایشان را آدمی دقیق و خون‌گرم و مهربان ولی جدی در کار، همچنین با ریشانی بلند و شکمی نرم(!) یافتم. امروز بعد نماز چیز جالبی رو گفت: حکایت این کارهای جهادی شده حکایت حواریون و حضرت عیسی ع که باهم رفتن توی غار تاریکی و حضرت گفت: هرکسی ازین سنگ‌ها چیزی بداره پشیمون خواهد شد و هرکس هم که بر نداره پشیمون خواهد شد. خب اصحاب هرکدوم چندتا برداشتن، یکی یه دونه، یکی یه مشت، یکی هیچی برنداشت و … تا اومدن بیرون. وقتی اومدن بیرون دیدن که اون سنگ‌ها همه سنگ‌های قیمتی و جواهر بود. همه پشیمون شده بودن، هرکسی هرقدری که برداشته بود پشیمون شد. الان هم این کارهای جهادی هم همینه، فردا پس فردا هرکسی کارش تموم بشه برگرده خونه حسرت اینجا رو می‌خوره که کاش کار بیشتری می‌کردم … روز قیامت رو هم اسمش رو گذاشتن یوم الحسرت، یعنی هرکسی اون روز حسرت کار‌های نکرده‌اش رو می‌کنه. حالا تازه در مورد داعش براتون نگفتم!! خبر رسید که یه عملیات ضد تروریستی نزدیکمون انجام شده بود. ما هم گفتی خب طبیعیه تا حدی. ولی وقتی فهمیدم اسم اون ناحیه بموم بوده و فقط بیستو کیلومتر با اینجا فاصله داشته بسی متعجب شدیم! akharinkhabar.ir/politics/4023009 البته هرکی یه حالی داشت. فهمیدم که یکی از بچه های اینجا هم تپ گروه تدارکات اونجا بوده. بعضی حس اینکه : «اوووف، چه خفن» داشتن، بعضیا ترسیدن و بعضیا هم رگ شهامتشون زد بیرون و بعضیا هم حس و حال سوریه گرفتن. از اون ور هم داره سمت تهران و همدان برف میاد شدید. جاده ها رو بستن و منم نمی‌دونم وضعیت برگشت چی میشه. انشاالله که تا برگشت ما جاده ها رو باز کنن و ترافیک تموم شه. چون واقعا اردوی سختی بود و نمی‌خوام با سختی بیشتر تموم بشه! خلاصه اینکه خدا قشنگ داره مارو میندازه تو فتنه، ببینه کسی ککش میگزه یا نه!! کولاک از یه ور، داعش از یه ور، وضع اسکان و غذتی کم هم از یه ور! بالاخره دستگاه ویدئو پروژکتوری که برای گرفتنش ۴۱ عدد میس کال انداختم رو علم کردیم و مستند «قائم مقام» رو دیدیم. آقا بصیر هم که الان کنار بنده خوابیده داشته از صبح تا پاسی از عصر دژبانی می‌داده. به نظرم یه نکته‌ی مثبتی که این آقا و اون مظفر که ایستگاه صلواتی وایسادن دارن اینکه براشون خیلی مهمه کار انجام شه. این چیزی که می‌گم فقط نه تو این اردو بلکه توی اردوی قبلی هم من دیدم. اکثر بچه‌ها فکر می‌کنن که کار و جهاد فقط عملگی و کار عمرانیه. در حالی که نه آقا، وقتی یکی می‌گه بمون باهات کار داریم و بهتره که باشی یعنی یه سوراخی هست، تو هم قراره که پرش کنی و هدف هممون هم پر کردن سوراخ‌ها است، پس بیا پا کار وایسا دیگه! نه اینکه بگی: «نه عرفان، بذار من برم، از اینجا خوشم نمیاد!» وقتی اینجوری می‌گی منم می‌گم خب برو دیگه، اوکیه (با لبخند تلخ) و مطمئن باش که بهت امر نمی‌کنم مگر اینکه حیاتی باشه. (این ولایت خواهی (و حتی هزار برابر بیش‌ترش) رو امامانمون داشتن و دارن، وقتی امام حسین ع به فلانی گفت که بیا کربلا و فلانی گفت: «شرمنده، من خودم زندگی دارم ولی یه شمشیر و اسب دارم، اون‌ها رو بردارید ببرید.» امام حسین هم لبخندی زد و گفت نه عزیزم من شمشیرت رو نمی‌خواستم، من خودت رو می‌خواستم و رفت… ) شوخی: از رضا یه عکس گرفتم که هر شب قبل خواب نگاه می‌کنه. میخوام اونو با شما به اشتراک بذارم :))

بسم الله الرحمن الرحیم
امروز بالاخره مینیمم ترین وسایل هم جور شد و سر ما هم خالی شد و تونستیم بریم سرکشی دوستان! رضا همچین اون چفیه‌اش رو انداخته بود و هرجا می‌رفتیم پیش بچه‌ها می‌گفت: خب کم و کسری ندارید؟ بچه‌ها هم می‌گفتم چرا مثلا سیمان و گچ و اینا، رضا هم می‌گفت: باشه باشه و بعدا دوباره سوار ماشین می‌شد تا پروژه‌ی بعدی :)) خلاصه اینکه به قول خودش خیلی فاز «همراه با مردم، همگام با مسئولین» و گرفته بود!
وضع روستاها هم افتضاح بود. اولاً اینکه کلی سگ بود که به هر آدم غریبه و آشنایی پارس می‌کردند و حکایت این سگ‌ها حکایت طولانی هستش. مخصوصا وقتی سرحالن و تو سوار ماشین یا موتوری همچین می‌دون دنبالت انگار تو غذاشونی. به غایت هم موجوداتی ترسو هستن. میشه گفت هرکی سوار موتور میشه یه چوب هم می‌گیره دستش که سگ میاد دنبالش بزنه تو هرکوچه‌ی روستا هم یه تلی از آجر و خاک هست. میگن: «اینا همون خونه‌هان که خراب شدن. با بولدوزر خاک هاشو جمع کردن شده این!» تقریبا همه تو کانکس و چادر زندگی می‌کنن.
نمیخوام قضاوت کنما (شایدم اصلا به خاطر روز جمعه بودنش بود) ولی واقعا مردهای اینجا همت ندارن. جمع شده بودن دور یه زمینی که معلوم نبود چیه داشتن گل می‌گفتن گل می‌شنفتن!
وقتی داشتیم از پروژه‌ها برمی‌گشتیم آقا صفری رو در آغوش سعید قاسمی یافتیم :)) (عزیز دله!!)
شب هم هیئت مشتی گرفتیم (دوباره) و طی یک سوپرایز،‌ پرچم حرم امام حسین ع رو آوردن و …
اخ اخ شام اصلا یه چیزی بود :)) چرخ شده‌ی بادمجون و سویا و لوبیا و مقدار حجیمی رب!! برای اولین بار شام اضافه آوردیم! فکر کنم فرماندهی هم شام اضافه آورده بود :))